Van nature werk ik graag toe naar goed genoeg - niet omdat ik haast heb, maar omdat ik geloof in voortgang.

Draaien adviestrajecten vooral om theoretische modellen en het uittekenen van processen? Vrijwel elk adviestraject heeft een verborgen dynamiek die niet in de opdrachtomschrijving staat.

Het is alsof je een schilderij gaat maken met dertien schilders. Voor er een streep gezet is, ben je al twee dagen verder om te bepalen welke stijl, welke kleur, wie doet wat...

Ik weet dat het ontzettend verwend klinkt, maar ik heb al zo lang ik me kan herinneren een hekel aan kamperen. Geen matras, kruipend je tentje in en uit.

Processen waren nog niet leidend, teams wisten elkaar niet altijd goed te vinden en er was geen uniforme werkwijze. Hoe zorg je dat zo’n verandering niet alleen technisch, maar ook menselijk slaagt.

Hoe kun je inzichtelijk maken wat de maatschappelijke weerwaarde is van een bepaalde zorgverlening/dienst?

Welke verwachtingen hebben we van elkaar? Wat betekent dat voor de interactie tussen ons?

Het leukste aan ons werk, vind ik dat je overal een kijkje in de keuken mag nemen en tegelijkertijd ben ik altijd weer blij als ik terug ben op mijn honk: GalanNXT

We kennen het allemaal: van die vergaderingen die je in de eerste minuten al volledig leegzuigen. Soms is het een zendfeest.